Soğuk sonbahar, kalın kazaklar, yağmurlar, ağaçsız, ıssız, dairesel bir otoban, bir kadın ve bir çocuk, Kasım Yağmurları’nın çatısı altında buluşuyor. İlk etapta, kadın kahramanımızın anlatımı ile aynı gün içinde kocası ve sevgilisi tarafından terk edildiğini öğreniyoruz. Ağzındaki peyniri tilkiye kaptıran karga intibası uyandırsa da, aslında evliliğin üzerine örttüğü hantal yorganı kaldırmak için eşyalarını, evi terk edip hamile sevgilisinin yanına taşına kocasına verdiğini öğreniyoruz. Verdikçe rahatlıyor, verdikçe hafifliyor. Zen felsefesiyle ruhunu eskilerden arındırıyor. Yepyeni bir yolculuk, yeni bir hayat arayışında, kahramanımıza, zor bir hamilelik geçiren ve ikiz bebek bekleyen dostu Audur’un küçük oğlu da eşlik ediyor. Aslında ufak Tumi’nin de bu yolculukta bir görevi var. Çocuk sahibi olmaktan korkan ve kocasını da çocuk istemediği için kaybettiğini düşünen kahramanımıza, çocuk sahibi olmanın çekilmeyecek kadar zor olmadığını göstermek. Bir çocuğun verdiği içsel mutluluk, sorumluluk bilinci bir kadının yaşayabileceği en özel deneyim.

Kocası ve sevgilisi tarafından kıymeti bilinmeyen kahramanımızın, işitme engelli dört yaşındaki Tumi ile yaptığı yolculukta yeniden kendine güveni artar. Kendine güvenen insan dik durur zorlukların üstesinden gelir, hatta güzelleşir. Eski koca ve sevgili yeniden şanslarını denemek isterler. Ama süt çoktan kaynamış ve nefis bir yoğurt olmak üzere mayalanmaktadır. Yolculuk yeni insanlar, yeni olaylar, yeni deneyimleri beraberinde getirirken, ekseninin dışından bakarak geçmişi farklı değerlendirmesine olanak sağlar. Gelecek ise, kütüphanede okunmayı bekleyen pek çok kitap gibi kahramanımızı heyecanlandırmaktadır.

Kitabın son bölümünde, balık pazarında balina bulmamız halinde bifteğini yapalım diye tarif de vermiş yazarımız 🙂