Ali alnını soğuk cama dayamış, gecenin karanlığını aydınlatan karı izliyordu. İki gündür aralıksız yağıyordu. Pencerenin önünde biriken karların üzerine düşen kristallerin şekilleri hoşuna gidiyordu. Kristallerle kaplı bir ülkede yaşadığını düşlüyordu. Kocaman bir şatosu vardı buzdan. Gökyüzüne uzanan upuzun kulenin en tepesinde harikulade bir yıldız parlıyordu. Şatonun tam ortasında yer aldığı ormanı kaplayan akçamların gövdeleri, dalları buzlarla kaplıydı. Kuşlar dalların üzerinde buz pateni yapıyordu. Geyiklerin çektiği kızağıyla tüm ormanı dolaşıyordu. Tavşanlar onu selamlamak için saklandıkları kovuklardan fırlıyor, neşeli danslarını yapıyor ve tekrar kovuklara koşuyorlardı. Ormanın diğer hayvanları Ali’yi görmek için sıraya girmişlerdi. Hepsi ona birer hediye sunuyordu. Bir şarkı, bir dans, kırçıllı yün kazak, en sevdiği mavi renkten atkı, yumuşacık eldivenler, kalın bir palto, içi miflonlu botlar, buzlar eridiğinde binebileceği bir bisiklet. O da onlara sevdikleri cevizlerden, ekmeklerden, yeşilliklerden ikram ediyordu. Herkes mutluydu. Oyunlar oynuyorlardı. Alaca karanlıkta  birbirlerine veda ederek ayrılıyorlardı.

Buzdan şatonun içi sıcacıktı. Aldığı hediyeleri teker teker deniyordu Ali. Hepsi için dostlarına teşekkür ediyor, Tanrı’ya şükrediyordu. Annesi şöminede kestane yapıyordu her akşam. Tarçınlı sıcak salep kokusu sarıyordu şatoyu. Babası kocaman kitabını alıp, sallanan koltuğuna kuruluyordu. Ali de onun kucağına. Okuduğu her hikâye ile baba oğul yeni maceralara doğru yola çıkıyorlardı. Yatağa uzandığında yorgun oluyordu Ali. Ama yüzünde kocaman bir gülümseme ile uyuyakalıyordu.

Ali nefesiyle buğulanan cama kar kristalleri çiziyordu. Evin içi iyice soğumuştu. Sobadaki kömür geçmişti. Babası ateşlemiyordu, çünkü uyuma vakti gelmişti. Gece tuvalete kalkmamak için akşam yemeğinden itibaren hiç su içmezdi. Salep istemişti babasından. Bulamadığını söylemişti. Ali, babasının maaş alamadığını biliyordu. Oysa bugün senenin son günüydü. Sobada kestane yapıp, salep içebilirlerdi. Okuldan dönerken, bazı evlerde yanıp sönen ışıkları görmüştü. Süslü ağaçların altında rengarenk paketler içinde hediyeler vardı mutlaka. Eve varana kadar o hediyelerden birinin kendisine verildiğini düşlüyordu. İçinden çıkacak armağanı tahmin etmekle geçiyordu zaman. Kendilerinin hiç çam ağacı olmamıştı. Yılbaşı süslerini hiç yakından görmemişti. Ağacın dalları altında yığılmış hediye paketleri sadece hayallerinde vardı. Kırmızı örtülü masanın ortasına konan kocaman hindi dolması kim bilir ne kadar leziz olurdu! Annesi bu akşam için kendi tavuklarından birini kesmişti. Ali yemeğe kıyamamıştı. Sadece patatesle doyurmuştu karnını. Bir kardeşi olsa yılbaşı daha eğlenceli olabilirdi. Oyun oynarlardı en azından. Birbirlerine hikâye okurlardı. Tek çocuk olmaktan hiç hoşlanmıyordu bazen.

Ev ahalisi oturdukları yerde uyukluyordu. Babası yarın da çalışmaya gidecekti. Eli, yüzü kapkara dönecekti madenden. Yeni yılın ilk günü gibi değil de herhangi bir gün gibi hayat akmaya başlayacaktı önlerinde.

Küçük adımları ile odanın köşesindeki yer yatağına yürüdü. Buz gibiydi yatak. Çoraplarını çıkarmadan daldı yorganın altına. Annesinin bulaşıkları yıkamasını seyretti yattığı yerden. Birazdan o da yanına uzanacaktı. Sıcacık göğsüne başını gömecek, kolları ve bacaklarını doladığı gövdesiyle onu ısıtacaktı annesi.

Belki bu yıl Noel Baba ona bir hediye getirirdi. Daracık sokakta, kızağını nereye park edeceğini düşünerek uykuya daldı.

Gece, evin içinde esen rüzgarın sesiyle uyandı. Kırmızı kukuletalı, beyaz sakallı yaşlı bir adam saçlarını okşuyordu. Tam arkasında irice bir yıldız parladı. Yaşlı adam arkasını döndü. Karanlıkta kayboldu. Ali, rüyaya devam etmek için hemen uykuya daldı. Ama yaşlı adam bir daha görünmedi.

Sabah cama konan sakanın sesiyle uyandı. Başucunda duran kırmızı kurdeleli, yaldızlı paketi gördü. Hayalini kurduğu bisikletin tekerlekleri göz kırpıyordu paketin kenarından.

Peyman Ünalsın Gökhan