“Bizim büyük çaresizliğimiz Nihal’e aşık olmamız değil, sesimizin dışarıdaki çocuk seslerinin arasında olmayışıydı. Asıl çaresizlik buydu.” 

Çocukluğun kıymeti bilinemiyor bazen. Biran önce büyümek istiyoruz, büyümeye, büyüklere özeniyoruz. Büyüdükçe gerçek dünyayı keşfediyoruz. Fiziksel büyürken, ruhumuzdaki dehlizler de, endişelerimiz de, ihtiyaçlarımız da büyüyor. Karşılıksız sevgilere gark oluyoruz. Delice sevdiğimizi zannediyoruz ve fakat bir süre sonra sadece bir kıvılcım olduğunu fark ediyoruz, sönmeye mahkum. Ya da bizi sevmesini arzu ettiğimiz en son insanı, geri püskürtmek için türlü numaralar yapıyoruz. Ve belki de Ender ve Çetin gibi, en samimi iki arkadaş, aynı insana tutuluyoruz. Bir yetişkinin penceresinden baktığımızda da, asıl çaresizliğimizin bir daha çocuk olamamak olduğunu görüyoruz.

Bu sabah işe giderken ipod’umdan parçalar dinlemek istedi canım. Çocukluğumun efsanevi İtalyan aktör ve şarkıcısı Adriano Celentano’nun hayran olduğum birkaç parçasından biri de Il Tempo Se Ne Va… Zamanın akıp gittiğinden, çocukluğun mazide kaldığından dem vuruyor Bizim Büyük Çaresizliğimiz gibi. 

E intanto il tempo se ne va

E non ti senti più bambina

Si cresce in fretta alla tua età

Non me ne sono accorto prima

E intanto il tempo se ne va

Tra i sogni e le preoccupazioni

Le calze a rete han preso già

Il posto dei calzettoni

Ve bu arada zaman geçiyor

Ve kendini artık çocuk hissetmiyorsun

Senin yaşında hızlıca büyünür

Daha önce fark etmedim

Ve bu arada zaman geçiyor

Rüyalar ve endişelerle

File çoraplar alır çoktan

Kalın yün çorapların yerini