Rutin Dışı / 4: Adalya

/ Avare Balon

Yaz, hayâl ettiğim gibi geçmedi. Ben daha çok perşembe, cumalarla birleşen uzun hafta sonu tatilleri yapabileceğimi düşünürken sadece bir hafta izin yapabildim. Oysa emekli çalışan olarak biraz daha fazlasını hak ediyorum. Ülkemiz bu yaz Italyan, Ispanyol, Latin Amerikalı turistler arasında moda idi. Geldiler. Çok şükür. Canım Italyanlardan yana pek sıkıntım olmadı. İspanyollar eh işte. Birkaç kaprisli turiste denk geldik. Asıl sorun Latin Amerikalılarda. Uçağa binince Türkiye’yi rehberle gezmeye karar verenler mi dersiniz, Mavi Yolculuk’da arıza çıkaranlar mı, en iyi rehberle ahenk oturtamayanlar mı, İstanbul trafiğinde ‘çok fazla vakit’ geçirdiğini iddia edenler mi, tur programını önceden bildirdiğimiz hâlde fazlaca tarihî bilgi almaktan rahatsız olup yarım günde Sultanahmet turuna ek Kapalıçarşı, Galata, Pera turu talep edenler mi, bir dolu insan, bi dolu karakter, bi dolu macera. Her zaman biz Türk milletinin söylediği gibi ‘Aman iş olsun da!’ biz tükenerek çalışalım. Turizmci sabırlıdır, çözüm üretendir. Ama kendine hayri yoktur.
Gonca gül Davutlar’dan baskı yaptı durdu; gelmedin, ne zaman tatil yapacaksın, işe görerken sen böyle konuşmadın, evden de çalışabiliyorsunuz. Haklı! Ama onca işin ortasında rehber dosyası, dosya detayları, aldı verdi, getirdi götürdü, ekstraları vs bazı durumlarda uzaktan çalışmak olmuyor ne yazık ki. Hem yoğun Ekim öncesi Eylül’ün nispeten sakinliği, hem Emre’nin askerlik mevzusunu bir önce halletmek istemesiyle geçen Aralık’da başvurduğu bedelli askerlik için 6 Eylül’de birliğe katılmak durumunda olması nihayet tatil plânıma zemin hazırladı. Araya bir de Ekim’de Antalya’da yapacağımız büyük bir Polonyalı kurumsal grubun keşif gezisini de sıkıştırdım. Ver elini Adalya!
20. yüzyılın ilk çeyreğinden itibaren Antalya olarak adlandırılan turizm cennetimiz.
En son on bir, on iki yıl önce gitmiştim. Acenta sahibimiz Moris Bey ile Pazar gecesi Antalya’ya indik. Köklü turizmci bir ailenin işi sürdüren üçüncü kuşağı. 1952’de kurulmuş bir acenta bizimki. Neredeyse dumanla haberleşilen bir dönemde başarılı işler yapmış, zor ekonomik şartlara direnmiş bir acenta. Dumanla haberleşilen deyince bir parantez açayım istedim. Ben turizme başladığımda bilgisayar yoktu. Fax bile yoktu. Telex denilen bir iletişim aracı kullanırdık. Aletin yan tarafında iki parmak genişliğinde uzun bir şerit (şaryo) vardı. Daktilo gibi kullanılan klavyesiyle istediğimiz metni yazar, şaryo aracılığıyla, karşı tarafın telefon numarasını aramak suretiyle yazdıklarımızın arkasından el sallardık. Karşı taraftan yanıt geldiğinde mors alfabesi vuruşlarını andıran bir sesle metin makina üzerindeki kağıda dökülürdü. Şimdi işimiz daha kolay.
Evet Antalya’ya gece vardık. Bizi alanda karşılayan kaptanımız Antalya’nın son iki senedir aldığı göçü katladığını, trafiğin günden güne yoğunlaştığını söyledi. İstanbul’dan kaçtığımı sanarken, meğer İstanbul adım adım beni takip ediyormuş. İnşaat sektörü de yine kendine sahil boyu genişleyecek elverişli alanlar bulmuş, ‘üret babam üret’. Antalya Kemer ile birleşmiş. Doğal olarak karanlık olması beklenen yol çeşitli işletmeler, yapılarla uzunca bir süre aydınlıktı. Benim hatırladığım güzergâh üzerinde sol taraf deniz, sağ taraf Bey Dağları’nı ara ara bölen yeşil alanlarla zümrüt renkli bir mücevherdi. Şimdi araya birkaç sahte materyal katıp sunîleştirmişler.
Daha gitmeden beni şehrin sıcağı ve nemi ürkütüyordu. Sonbahar serinliği mi neydi sebep bilmiyorum ama beklediğim kadar sıcak da yoktu, nem de.
Club Marco Polo, bölgenin en eski tatil köylerinden biri. 1989’da yapılmış. Renovasyon geçirmiş. Hâlâ da yenilenecek bölümler varmış. Polonyalılara bütçesel olarak uydu. Ama zaten yağmur ormanlarını -özellikle villaların bulunduğu bölümde- andıran yeşil alanları, sunduğu hizmet çeşitliliği ile de doğru bir mekân. Zaten Polonyalılar içmeye ve eğlenmeye geliyor. Bunu da fazlasıyla bulacaklar. Tesise Avrupalı misafir pek gelmezmiş. Rus ağırlıklı bir popülasyon var. Avrupalıları kapıdan sokmak da bizim işimiz. En son Emre sekiz yaşındayken tatil köyüne gitmiştik. Emre ile tatil köyü haricinde de eğlenebileceğimizi görünce alışkanlıklarımızı yeniden gözden geçirdik. Çocukla tatil köyü rahat tabii. Çocuk istediği saatte dondurma, patates kızartması yiyor, meyve suyu içiyor. Etkinlikler, oyunlar, animasyon derken anne de biraz vazifelerden azad oluyor.
Biz Polonyalı acentacılarla toplantı yaparken yanıbaşımızdan bir grup çılgın korsan geçti. Kafalarında bandanaları, tek gözlerinde maske, ellerinde balondan kılıçlar… Arada Rusça bize kafa tutuyorlar, belli ki esir almaktan falan dem vuruyorlar. Ama sonra bir kendi cüsselerine bir bizimkine (ben ufak tefek olduğumdan beni herhalde yanımdakilerin irice çocuğu sanmışlardır ☺️) bakıp başkalarını hedef seçerek tırıs tırıs geçip gittiler.

Tesis gezimiz yarım gün sürdü. Tesisin hemen sırtında, başında ak bulutların kümelendiği Tahtalı Dağı tüm heybetiyle yükseliyor. Yıllar önce geldiğimizde zirvede Sea to Sky Enduro motocross yarışlarını izlemiştik. Uzaktan izlerken bile adrenalinden sarhoş olmuştum.
Ben yürürken ayağımı nereye koyacağımı kırk defa düşünüyordum, adamlar motorla takla atıyorlar, tek teker üzerinde gidiyorlar, oradan oraya atlayıp zıplıyorlardı.
Tek parmağımı denize sokmadan aynı gün havaalanına gittik. Gün ışığında Kemer-Antalya yoluna bakmak istiyordum. Ancak tüm yolu e-postalara yanıt vermekle, gelecek gruba hediye alternatifi bulmakla geçirdim. Böyledir bizim işimiz; altı, yedi ay yazışırsınız, kimsenin aklına, gelenlere hediye vermek gelmez ya da tur alternatifi istemek. Son dakikacılık üç, beş kişi için tolere edilebilir de, 240 kişi için durum daha ciddi. Neyse hem hediye hem tur için buldum birkaç alternatif. Parasızlardı güya bakalım kesenin ağzını açabilecek mi şirketin patronu.

Rutin dışı bir dönüş yaptım. Antalya’dan İstanbul’a değil, İzmir’e uçtum. Aynı akşam Emre de İzmir’e geldi. Oradan Kuşadası Davutlar’daki yazlığa geçtik. Birliğe gitmeden birlikte tatil yapalım istedik.

Yazılarda da epey geriden seyrediyorum grubu. Iş yoğunluğu, ev yoğunluğu, rutin dışı bir dönem yaşıyorum. Gelen giden turistler, departmandaki diğer arkadaşımın tatili sebebiyle Antalya öncesi bir hafta ofiste yalnız olmam, akşamları sekiz, sekiz buçuktan önce işten çıkamamam, Antalya seyahati, üzerine Samos kısa tatil kaçamağı ve pert olmuş bendeniz… Tatilde zaman bulur yazarım diye Ipad’imi bile yanıma aldım. Hiç zaman olmadığı gibi bir de yarattığım tek zamanda maalesef teknik sorun yaşadım. Ipad’den wordpress’e giriş yapamadım. Bu yazıyı cep telefonumun notlar bölümüne yazıyorum. Oradan bloğa geçireceğim. Sadece bir defa yorumlara bakabildim. Maalesef yazılanların hiçbirini okuyamadım. Yazdığım kadar geriden okuyarak açık kapatmayı plânlıyorum. Yirmi dört saat yeterli değil ne yazık ki!

Bu arada Antalya deyince benim aklıma hemen bizim sevgili Leylakdalı gelir. Şehrin kıyısından kıyısından dolanırken kulaklarını çınlattım. Hemen küçük bir mesajcık da atıverdim. Kitaplardan örülen köprü  sayesinde tanıştık, o tanışıklık başkalarına vesile oldu. Buralarda kendimi tüy kadar hafif hissediyorum. Yazamadığım için gerginleşmiyor muyum? Suçluluk duyuyorum. Sonra girip Rutin Dışı kulvarda koşan güzel insanların yazılarını okuyorum, kaslarım gevşeyiveriyor. Hepsine selâm olsun!

Yazarken İstanbul’dan Antalya’ya, oradan İzmir’e uçtuğum gibi kanatlanıp Tahtalı’dan uçtuğumu hayâl ettim. O yüzden de sonu biraz yere inme telâşındaki göçmen kuşun gökte süzülüşünü çağrıştıran bu şarkıyı dinledim. Belki siz de dinler, seversiniz.

Hamiş: Maalesef Antalya’dan hiç fotoğraf yok. Gece geliş, telefonla cebelleşerek dönüş, arası acentacılara adandığından vakit olmadı. Gözünüzde canlandırabildiysem ne alâ.

“Rutin Dışı / 4: Adalya” üzerine 14 yorum

  1. Şu yoğun tempoda hem de yollarda bu yazı çıkmış ya daga ne olsun! Dertlenmeden olduğu kadar diyelim bende yazıp yarım kalıp sonra arada geri kaldım deyip hafta ortası olunca ikili sayılar arası tirelerle toparlamaya çalışıyorum. Marco Polo’ya 11-12 yaşlarımda gitmiştik. Demek daha yeni açıldığı dönemmiş ne bayılmıştım çocuk kulübünde tüm gün eğlenirdim😅 hatta aileye süpriz amfitiyatroda gösteriye hazırlanıp tam gösteri günü dönüş yapacağımızı öğrenmiştim hey gidi günler çocukluğuma götürdü bu yazı beni var ol! Oğluşa hayırlı tezkereler tez zamanda sağlıkla kavuşun 🙏🏻 sevgiler..

    Liked by 1 kişi

    Cevapla

      • Ay sorma yaa şifre istiyor bişi oluyor bende bir de hani inatla yorumumu tekrar yazmaya çalışıp gönderdim😅 ama iyi olmuş değdi çünkü ilkinde oğluşa hayır duası eksik kalmış meğer 😇🙏🏻 ( hatta son yazını da okuyup yorum bırakmıştım hata verdi olmadı gönüller bir🫶🏼)

        Liked by 1 kişi

  2. Şu yoğun tempoda ordan oraya yollarda bu yazı çıkmış ya tebrik ederim! Hem de gerçekten fotoya falan gerek olmadan tam da dilediğin gibi gözümde canlanarak okudum satırlarını..Yurdun değişmeyen bir çehresi pek kalmadı gibi..Marco Polo’ya 11-12 yaşlarımdayken gitmiştik ailece. Demek ilk açıldığı yıllarmış çok beğenmiş çocuk kulüplerinden çıkmamıştım 🙂 Hatta tam amfitiyatroda ekiple gösteriye katılacaktım dönüş günümüz geldi çattı onca hazırlığıma çıkamamıştım sahnelere:)bak şimdi sayende tozlu raflardan çıkardığım bu hatırayla o günlere gittim. Yazamadığın günlere okuyamadığın yazılara dertlenmeden olduğu kadar diyoruz olmadığı da olana dahil (bende çifterli tireli sayılara başladım:] Kolaylıklar sevgiler..

    Liked by 1 kişi

    Cevapla

    • Gülümsettin beni Özge:)) Gözümde canlandın; küçük kız elbisesinin eteğini utanarak çekiştirirken amfitiyatronun köşesinden içli içli gözlerle sahneyi süzüyor.
      Görüyorum ki hepimizin kendince yoğunluğu var. Senin çocuklarınla, anneciğinle, Leylak Dalı’nın yavaştan Antalya’ya dönecek olması, Neslihan kaç hafta iyot kokusuyla maviliklerde sakin günler sürerken şehre döndü, Leylan, Konserve Ruhlar, Kaktüs Gölgesinde Kum Yazısı, Momentos… daha onların yazdıklarını okumaya fırsatım olmadı ama herkesin sonbaharla birlikte ritmi değişmiş gibi. Güneşin sıcaklığı ile rehavet de gizli köşelere çekildi sanki.
      Tekli ya da çifterli; yazdıklarını okumak keyifli :))
      Sana da kolaylıklar ve sulu boyalı, kolajlı günler olsun…

      Beğen

      Cevapla

  3. Normalde böyle gecikmeli okumam ama bu aralar bizim cephe biraz yoğun, meğerse benden bahsedilmiş de kaçırmışım 🙂 Sevgili Peyman Hanım, benim için çok özelsiniz, biliyorsunuz bunu eminim. Umarım bir gün imza günündeki o kısacık buluşmayı upuzun bir hale getiririz. Eskişehir projesine çok heves etmiştim ama şartlar uymadı, dedim ya bu aralar koşturmacayla geçiyor günler, yakında da Antalya yolları görünür. Belki bir gün sadece benimle birkaç gün geçirmek için gelirsiniz Antalya’ya, sizi misafir etmekten çok mutlu olurum. Her ne kadar bütün şehirler gibi betona kesse de Antalya hala güzel, hele de baharda.

    Oğlunuz için tekrar hayırlı tezkereler diliyorum, asker annesi olmak zor iş, yaşadım biliyorum. 6 ay yaptı güya benim oğlum ama 6 seneye bedeldi. Terörün yoğun olduğu bir dönemde Silvan ve Diyarbakır’da yaptı, dönüp gelene kadar ömrümden ömür gitti, çok sıkıntılı bir süreçti, şükür geçti gitti, darısı sizin oğlunuza, göz açıp kapayana kadar geçer zaten.

    Sevgiyle…

    Liked by 1 kişi

    Cevapla

    • Sevgili Nurşen Hanım, duygular karşılıklı, siz de benim için özelsiniz. Keşif gezisini yaptığımız grup için Ekim’de yine geleceğim. 9-13 Ekim Antalya’dayım kısmetse. Bu tarih aralığı çok yoğun olur ama belki bir gün kafa izni yapar, uzatırım ve siz de müsait olursanız buluşuruz. Durun bakalım, belki de inşallah olur 🙂
      Sizin koşturmacalar dilerim keyifli işler içindir. Eskişehir projemizi bugün düşündüm; hangi ara olsa katılabilirim diye. Ama zaten sizin de programınız müsaade etmiyor demek ki. Buluşuruz bir gün. O zamana kadar zaten ortak yazı projeleri ile kalpler hep bir.
      İyi dileklerinize müteşekkirim. 6 ay… Empati yapınca ne kadar zor bir dönem atlattığınızı hissedebiliyorum. Üstelik yaptığı bölge de kalbinizi ağzınıza getirmeyecek gibi değil. Çok şükür bitmiş, gitmiş. Bizimki sadece 28 gün yapacak. Onda bile tipik anne senaryoları yazıp duruyorum. Memleket yangın yeri. Allah korusun, saçma sapan işler açılmasın başına. Ne benim çocuğumun ne askerdeki başka gençlerin.
      Çok sevgilerimi yolluyorum.

      Beğen

      Cevapla

  4. Lütfen yazamadığımızda suçluluk duymayalım, stres olmayalım. Aksine isteyerek, kolaylıkla, gelebildiğimizde gelelim uğrayalım yazalım ve buluşalım. Ben de dönmeme rağmen blogları tane tane dolaşacak vakit bulamadım henüz, yakalayabildiğim yerden uğruyorum. Hem rutin dışı boşuna demedik. Yazma rutininde de hayal ettiğimizden farklı yerlere düşmek bu serinin doğasında var. 🙂
    Oğlun güle güle gitsin ve dönsün, askerlik su gibi akıp tamamlansın.
    Sevgiler🌿

    Liked by 1 kişi

    Cevapla

    • Sevgili Neslihan öncelikle evine hoş geldin! Şimdi senin de bir adaptasyon sürecin olacaktır mutlaka. Belki de bedenin hâlâ Luna’da olduğunu sanıyordur. Sanki döndükten sonra da bir süre sallanacakmışsın gibi düşünüyorum.
      İçime su serptin. Bugün ben de eve döndüm. Gelir gelmez evde çalışmaya başladım. Ve inan bir ara yok sevgili bayanlar ben galiba yazamayacağım diye son nokta koyacaktım. Ama ‘devam’ diyorum.
      Sana da teşekkür ederim iyi dileklerin için. Sevgilerimle 🙂

      Liked by 1 kişi

      Cevapla

  5. Müthiş bir tempo! Kolaylıklar dilerim. Burada okuyunca fark ettim, sahiden de biz Türkler “İş olsun da…” deriz. Ben derim mesela. Belki de hayatı hep bir mücadele olarak gördüğümüzden… Dur, durak bilmek lazım.

    Oğlunuza hayırlı tezkereler olsun. Tez kavuşun.

    Liked by 1 kişi

    Cevapla

    • Gençken gerçek bir işkoliktim. Hâlâ da sorumluluk bilinci ile işkolikliğin sınırlarında geziniyorum. Detay işi bu turizm. Keyifli, ama stresli. Pek çoğumuz diyoruz bunu gerçekte. Hem hayatı hep bir mücadele olarak gördüğümüzden, hem de Türk insanı olarak kendimizden başka güvencemiz olmadığından bence. Çalışıp mücadele ederek hayatımızı sürdürülebilir kılıyoruz. Ekonomik koşullar da günden güne iyileşmiyor maalesef. Ama bir noktada dediğiniz gibi durmak lâzım.

      İyi dilekleriniz için teşekkür ederim Sevgili Leylan :))

      Beğen

      Cevapla

  6. İş olsun da aman diyelim, Almanlar bu sene Türkiyeyi çeşitli sosyopolitik nedenlerle boykot ediyorlar, Yunanistan’ı keşfetmişler. Her yer akın akın Alman..

    Yazbaşında Antalya’da benim de dikkatimi çekti Rus turist bolluğu ama daha zengin ve kültürlü bir gruptular, bu hoşuma gitti. Latin Amerikalı turiste şaştım yahu, ben mi yanılıyorum, pek alışkın değiliz sanki?

    Evladınıza hayırlı tezkereler ve dize de sonbahar nefes versin umarım 🙂

    Liked by 1 kişi

    Cevapla

    • Sadece Almanlar değil, Temmuz Ağustos’ta İngilizce tura çıkan rehberlerin de işleri çok düşükmüş. Latin dilleri rehberlerinden duyduğum kadarıyla… Fiyatlar çok etken. Yeme içme maalesef Yunanistan’ın iki, üç katı. Biz de bir de işin içine alkollü içecek girerse bu oran daha da artıyor. Ben acenteci olarak karşı acentemize bu fiyatları vermekten utanıyorum. Rus turist sadece Antalya’da gördü. Ama tesiste gördüğüm birkaç saatlik zaman diliminde plaj kıyafetlerinden pek algılayamadım maalesef profillerini. Pandemiden sonra Latin Amerikalı turist sayısı çok arttı. Pandeminin son dönemlerinde kimse gelmezken onlar geliyorlardı. Meksika ve Brezilya’dan alım gücü yüksek epey turist geliyor. Kültürel profilleri, kiminin iyi, kimi vasat.

      28 gün çabuk geçer dilerim. Dilekleriniz için çok teşekkürler 🙂 Sevgiler.

      Beğen

      Cevapla

Yorum Yapın