Anahtarı çevirip odaya giriyorum. Yüksek tavanlı, beyaz badanalı oda, öğleden sonra güneşi ile daha da aydınlık. Beyaz tül, meltemi arkasına katmış, oradan oraya uçuşuyor. Tıpkı duygularım gibi.

Hani bu benim en büyük hayalimdi? Neden biraz buruğum öyleyse? Aylar öncesinden bu seyahati plânladık. Eteğimde ziller çala çala gelmiş olmam gerekmez miydi?

“Üzgünüm, ama bu seyahate gelemeyeceğim. Sen bu fırsatı kaçırma. Mutlaka git. Daha sonra birlikte de gideriz.”

“Ama yalnız olmaz ki!”

“Yapacak bir şey yok maalesef. Ne zaman ne olacağı hiç belli olmayan bir işim var, biliyorsun.”

Daracık yollardan büyüleyici sahillere tek başıma inmeye, nefes kesen manzara karşısında tek başıma keyif yapmaya geldim. Amalfi sokaklarında tek başıma dolaşıp, yalnızlık acısı çekmeye…

Balkon kapısının ötesinde ne var ne yok, gözlerim kamaşarak seçmeye çalışıyorum. Güneş, kocaman bir ışık topu olmuş. İçine girersem, tamamen farklı bir dünyada gözlerimi açacakmışım gibi efsunlu halkalar yaratmış. Merakla balkona çekiyor beni.

Balkon demirlerine tutturulmuş saksılardan sarkan kırmızı sakız sardunyaları manzarayı çerçeveliyor. Bir arı kanat çırpıyor dalların arasında. Bahçelerden kopup gelen limon çiçeklerinin kokusu, terasta içilen espresso kokusuna karışıyor.

Dağlara sırtını dayamış rengârenk binalar Herkül’ün peri kızını korur kollarcasına sahili gözlüyorlar. Jakarandaların moru, begonvillerin fuşyası ve sardunyaların kırmızısı fışkırıyor yeşillikler arasından.

Odada kalırsam boğulacağım. Üstümü değiştiriyorum. Plaj çantamı alıp, şapkamı takıyorum. Dalgalı duygularımı odada bıraktığımı umarak sokağa çıkıyorum.

Parke taşlı sokaktan kırmızı bir Vespa geçiyor. Kız, erkeğin beline sarılmış. Konuşup, gülüşürken kaskları birbirine çarpıyor. Kızın boynundaki yeşil fular uçuyor. Başını geriye çevirip fuların arkasından bakıyor kahkaha atarak. “Bırak gitsin. Yenisini alırız,” diyor erkek. Kıskançlıkla bakıyorum arkalarından.

Sahilden konuşkan İtalyanların cıvıltılı sesleri geliyor. Aralarına karışıyorum. Meydana varan sokağın köşesinde seyyar arabada dondurma satan delikanlının yanına yaklaşıyorum. Küçük kazanda dondurmayı çevirip duruyor. Tek çeşit var; limon. İki top dondurma alıyorum. Mağazalar sattıklarından çok, estetik vitrin tasarımlarıyla ilgimi çekiyor. Sahibine küskün ev kedisi bakışlarıyla uzaklaşıyorum. Tuzlu su iyi gelecek, biliyorum. Plaja iniyorum. Bir şemsiye, bir şezlong, ufak bir sehpa… Üzerimdekileri çıkarıp uyuşukça denize yöneliyorum. Buhranımı daha da derinleştirecek açık denize bakmamaya çalışarak kıyıya paralel kulaç atıyorum. Uzun süre denizde kalıp, karar alıyorum;  ertesi gün Roma’ya döneceğim. Tek başına Roma’da birkaç gün geçer, ama Amalfi’de geçmez. Sudan çıkıyorum. Aldığım kararın rahatlığıyla şezlongda uzanıp kitap okuyorum. Bir saat kadar sonra sahilde insanlar azalmaya başlıyor. Baş başa yenecek yemeklere, geceye hazırlanmak için herkes oteline çekiliyor. Günün en sevdiğim saatleri. Güneşin yatık ışıklarıyla yıkanan denizi seyrediyorum. Sen de yanımda olsaydın keşke!

Plajdan otele yürüyüş yolunda, geçtiğim daracık sokakların, beni içine çekmeye çalışan birbirinden güzel evlerin keyfini çıkarmaya çalışıyorum.

“Buz gibi şarap var. Hadi siz de bize katılın! Yemek öncesi birer kadeh içelim,” diye sesleniyor otel sahibesi odama yöneldiğimde.

“Birazdan yanınızdayım,” diyorum gülümseyerek.

Duş alıyorum. Askılı desenli elbisemin üzerine şalımı atıp aşağıya iniyorum.

Mangal yanmış bile. Izgaranın üzerinde limon yapraklarına sarılmış Pecorino pişiyor. Servis masasında çeşitli deniz ürünleri ızgara yapılmak üzere sıralanmışlar. İnsan ömründe yaşanacak ender güzelliklerdeki akşamlardan birine, camekânın dışından bakıyorum. İçine girmek zor geliyor.

Yemeğin sonunda resepsiyon masasının üzerindeki zilin sesini duyuyoruz. Otel sahibi soru yüklü bakışlarla yerine geçiyor. Eşi “bu saatte kim olabilir ki” edasıyla omuzlarını silkiyor. Birkaç dakika sonra otel sahibinin yanında seni görüyorum. Ağladım, ağlayacağım. Hayatımın sürprizi! Artık camekânı aştım, akşamın içindeyim.

Limon ağaçlarının süzüp kulağımıza taşıdığı tarantella eşliğinde yudumladığımız espresso ve limoncello, Tiffany’nin mücevher çantasından fırlamış birer hazine oluyor gecenin koynunda.

Peyman Ünalsın